Filosofia analitikoa XX. mendearen hasieran garatu zen eskola filosofiko zabala da, helburu nagusitzat hizkuntza errealitatea ezagutzeko tresna gisa aztertzea duena. Joera horren ordezkari nagusiak izan ziren George Edward Moore (1876-1958), Bertrand Russell (1872-1970) eta Ludwig Wiittgenstein (1889-1951), azken hau bere lehen fasean. Filosofo horiek biraketa linguistikoa garatu zuten filosofian, garaiko kontzientziaren filosofia eta fenomenologia gaindituz. Neopositibismoarekin lotura estua izan zuen korrontea izan zen, eta maiz bi korronte filosofikoak nahastu egiten dira, baino neopositibismoak metafisika guztiz baztertu eta zientzia positiboaren proiektua garatzea bilatzen duen bitartean, filosofia analitikoak zientzian eta beste jakintza-arlo batzuetan (etikan, esaterako) lantzen diren enuntziatuen egokitasuna ikertzea zuen helburu, esan bezala. Printzipio gisa, filosofia analitikoak hizkuntzazko proposizioen eta munduko gauza eta egitateen arteko lotura zuzena bilatu zuen, munduaren deskribapena proposizio sinpleetara murriztu daitekeela, atomismo logiko deritzon joeraren baitan, eta hizkuntzaren bestelako erabilerak baztertuz, baino gerora ikuspegi zorrotz hori lasaitzen joan zen. Prozesu horretan, bi korronte garatu ziren filosofia analitikoan: hizkuntza idealaren filosofia alde batetik, hizkuntza logiko perfektu bat bilatzen zutena zientziaren lana zehaztasunez egiteko (Russell eta lehen Wiigenstein); eta hizkuntza arruntaren filosofia, eguneroko hizkuntzaren akatsak hauteman eta zuzentzea helburu zuena (Moore eta bigarren Wiitgenstein).
Erabili ezazu galdetegi hau artikulu eskaera bat bidaltzeko. Lehenbailehen osatzen saiatuko gara.
Gure azken edukien berri jaso nahi baduzu zure email helbidean, egin zaitez harpidedun hurrengo galdetegi hontan.
